Merdivenler.

Konu: Merdivenler. Perş. Şub. 27, 2014 2:47 am

Büyük salonda, sesler iyice azaldığında, ellerimi yüzümden çektim ve etrafı incelemeye başladım. Evet, açılış töreni istediğim gibi erken bitmişti, ve geride, yerlerde tavuklar, haşlanmış patatesler, tabaklar çanaklar bırakmıştı. Yavaş yavaş ev cinleri de patır patır belirmeye başlamıştı zaten.
Ayağa kalkıp bir adım attığımda haşlanmış patateslerden birine çarptım. Eğilip elime aldım. Beni kontrol etmeye gelmemişti... Tamam, sonuçta ikizim, numara yaptığımı pek de ala anlamıştır ona şüphe yok. Ama insan bir uğrar değil mi! Ne masada yüzüme baktı, ne de ortalığı karıştırdığımda! Elimdeki patatesi farketmeden yumruğumun içinde sıktım. Yerde yuvarlana yuvarlana iyice pislenmiş bir patatesi elimde tutarken böyle ciddi konuları düşünmenin alemi yok.

Neden böyle birden bire gelip gecemi mahvetti ki? Hayır hayır, gelmesi problem değil de, benimle ilgilenmemesi?! Kardeşiyim ben yahu! İnsan bir yanıma uğrar, ne bileyim sandalyesini Marcy'nin ki ile değiştirir falan, ne bu soğukluk! Ama, nasıl da özlemişim... İlaçlarını aksatmıyordur umarım, gözlerinin altı şiş şişti, uykusunu alamamış mıydı ki?

Düşünürken ne ara merdivenlere geldiğimi fark etmemişim. Trabzanların başında durup bir elimi yaslayarak etrafa baktım. Tüm öğrenciler belli ki binalarındaydı, tabloların uyukladığını göz önünde bulundurursak, öğrenciler de yataklarında olabilirdi, ama uyuyorlar mıdır, orasını tanrı bilir.

Dikkatimi sadece iksirlerde mükemmel anlamda toparlayabildiğim düşünülürse bir gece için fazlasıyla düşünsel buhran geçirmiştim. Bir an önce odama çekilip artık kafamı dinleyebilmem lazımdı. Bir süre kardeşimi düşünmemem. Merdivenlerden aşağı tam bir basamak inmiştim ki arkamda ayak sesleri duydum. Sanırım bir kişiye aitti ve sakin sakin birinci kattan geliyordu. Arkamı dönmeden olduğum yerde durdum, gelen kişinin gölgesi yavaşça yanımda belirmeye başladı tamamen netleşti ve yaklaşmayı durdurdu, sanırım o da benim gibi olduğu yerde durmuştu.

Konu: Geri: Merdivenler. Perş. Şub. 27, 2014 8:35 pm

Büyük salondan koşar adım çıkmış ve direk 1. kata yönelmiştim. Vampirifrit diye bir yaratığın olmadığını bildiğim için 1. katta hiç bir şey bulamama şaşırmış değildim acaba Hestia'nın aklından ne geçiyordu bu hareketi yaparken? Lavaboya gelip aynada kendime baktım. Saçım bozulmamış, elbisem hala düzgündü. Gömleğimi şöyle bir düzeltip gün boyunca yüzüme taktığım gülümsemeyi bir daha yaptım. Bana göre şapşal ama kötü görünmeyen bir gülümsemeydi. Sorun yoktu. Eğer umduğum gibi bir gülümseme değilse milletin benim üstümdeki düşüncelerini baştan analiz etmem gerekirdi. Derin bir nefes alıp iğrenç tuvalet kokusunu içime çektim. Sonra da çıktım buradan. Vampirifrit diye bir şey yoktu. Kapıda Gryffindor başkanlarını beklerken temizlik kovasından dökülmüş suya bastığımı fark ettim. Bu ayakkabılar ile odama girmemeliyim, dışarıda çıkarırım artık. Ben kovayı tekrar düzeltirken Gryffindorlu veletler koşarak geldiler. Nefes nefeselerdi. "Vampirifrit nerede profesör? Kaçtı mı?" dedi erkek olanı. Ben de gözlerimi devirerek. "Hayır buraya yuva kurmuşlar, ben de onu ve çocuklarını öldürdüm." dedim alaylı bir şekilde. Kız olanı şaşkın bir şekilde "Ne? Profesör? Dişi bir canlı mıymış? Neden öldürdünüz?" dedi. Daha sonrası ise biraz vampirifrit diye birşey olmadığını onlara anlatmak, onlarla tanışmak ve görevlerini söylemek ile geçti. Onlara her konuda yardım edeceğimi ve çekinmeden her konuyu danışmaları gerektiğini söyledim ve sonra dağıldık.

Yatmadan önce hademeye şu dökülmüş suyu söylemeye karar verdim. Büyük ihtimalle büyük salondaydı adam. Bu yüzden 1. kata çıktığım merdivenlere geri döndüm. Sanırım bu gün Hestia'yı ve geçmişimi düşünmemeyi iyi başarmıştım. Kendimi işime verip her şeyi sallamış ve malum krizlerden geçirmemeyi başarmıştım. Benim için başarılı bir gündü. Aslında, daha gün bitmemişti değil mi?

Merdivenlerden inerken birinin orada olduğunu fark ettim. İniyor muydu? Çıkıyor muydu bilinmez... Belki de öylece duruyordu. Onu umursamadan geçmeyi düşünüyordum ama geldiğimi fark edip bana baktı. Yüzünü görmem ile istemsizce durmam bir oldu. Mutsuz bir ifadesi vardı bu kişinin, beni gördüğü için mutlu olduğu söylenemezdi. Saçları benim ile aynı renk, teni de benim gibi açıktı. Tabi benim kadar soluk görünmüyordu. İkizim Hestia her zaman benden daha canlı ve hayat dolu olmuştu. Bu karşılaşmayı bu gün planlamıyordum. Hademe yerine odama çıkmalıydım. Benim ağzıma yakışmaz ama tam siktir çekmelik bir duruma düşmüştüm. Ağzımdan çıkan kelimeyi mi bekliyorduk? Sanırım ben konuşmalıydım. Belki de kanından geçip gitmeliydim, hayır bunu yapamam. Suçluyum ve yüzleşmeliyim bu da bir adım. İyileşmem gerekiyor. Nate bunu yapabilirsin. Yutkundum ilk. Sonra da kafamdan bir sürü kelime geçti. Bir sürü cümle kurdum kafamda ama ağzımı açtığımda üç tane kelime çıktı. Belki de düşüncelerimi en iyi özetleyen kelimelerdi bunlar. "Hestia... Özür dilerim."

Konu: Geri: Merdivenler. Perş. Şub. 27, 2014 9:06 pm

Gölgenin sahibini görmek için dönmüştüm ki, kendisinin ikizim olduğunu görmek ben de pişmanlığa sebep oldu. Neden merakıma yenilip dönmüştüm ki sanki? Ama heyecan pişmanlığıma ağır basıyordu. Sanırım çok az mutluluk da hissediyordum.

"Hestia... Özür dilerim."

Oh, sonunda bana bakma, hatta benimle konuşma gayreti gösterdi demek?

İndiğim basamağı geri çıktım.

Ne bekliyordum ki? Beni hayatından tamamen, sebepsiz yere çıkarmasını, okulda benimle bir kere bile konuşmayacak olduğunu mu? Zaten o konuşmasa, ben illa ki anaçlığıma yenilip günün birinde zorla onu kendimle barıştıracaktım. Yaptığım çoğu fevri şeyin sonrasında olduğu gibi, bu gece de, çıkardığım tantana yüzünden pişman olmaya başlamıştım.
Bir insan aynı anda hem kızgın, hem mutlu hem de heyecanlı olabilirdi? Özür diledi benden. Özür dilemesi iyi bir şey, hayatına çeki düzen vermek için gerçekten sarfettiğini belirtiyordu bu, buna sevinmem gerekirken neden aptal triplere giriyordum ki? Yo, aslında masada onu ilk gördüğümde yaşadığını öğrendiğim için sevinmeliydim en azından. Ah, kafamda yine deli saçması düşünceler.
Düşüncelere kapılmışken önemli bir şeyi unutmuştum ama; karşılık vermek. Sahi, ben ne zaman bu kadar basamak çıktım?
İkizim iki basamak yukarımda duruyor bana bakıyordu, özürden sonra tek bir kelime daha etmedi. Etraf hala sessizdi, tablolardan gelen yer yer horultuları saymazsak.
Kalan son iki basamağı da hızlıca çıktım ve kemiklerini kırmak istercesine sıkı sıkı sarıldım. Sanırım birbirine tamamen zıt olan kızgınlık ve mutluluğu hissederken böyle bir sarılma şekli en makul olandı.... Pozisyonumu bozmadım.

-Ben... Bir şey mi yaptım? Neden gittin..

Konu: Geri: Merdivenler. Cuma Şub. 28, 2014 2:18 am

Ağzımdan dökülen kelimelerden sonra Hestia'nın yüzüme bir tane yapıştırmasını beklerken birden üstüme atlayıp sıkıca sarılmıştı. Önce hayvan gibi tırstım bu durumdan çünkü hem tokat beklediğimden hem de uzun zamandır kimse ile temas etmediğimden oldukça garip bir duruma gitmiştim. Sol gözüm seğirtirken robot gibi ellerimi kaldırıp Hestia'ya sarıldım. Bu tanıdık kokusunu koklamayalı ne kadar oldu. Evimde gibiyim. Gerçekten, Hestia'yı özlemişim. Tabi eski zamanları hatırlatması oldukça rahatsız edici kaç senedir bundan kaçıyorum ben.

O günlerde herşeyi bırakıp kaçmamın nedeni herkesin bu olayları bilmesiydi. Kimse düzgün bakmıyordu yüzüme. Hep o saçma olayları hatırlatıyorlardı. Krizlerim, zayıflığım derken herkes sadece bu konu üzerine tanımaya başlamıştı beni. Hala da rahatsızım. Hala da insanların öyle düşündüğünü biliyorum. Bir sürü kişi ben varım diye çocuklarını göndermek istemeyecektir. Eski krizlerim gerçekten çok kötüydü. Fas'a gittiğimi biliyor muydunuz mesela? Orada kriz geçirmemek için bir süre kendimi kilitlemiş ilaçlarım ile birlikte yaşamıştım. Hestia yaşadığım zorlukların farkında mı bilmiyorum ama sorunun kendisi olduğunu düşünmesi sinirimi bozdu.

"Senlik bir şey olmadığını biliyorsun." dedikten sonra Hestia'yı hafiften ittirdim. bu kadar geçmişe dönüş yeter değil mi? Merdivenin trabzanlarına tutundum sonra da biraz yaslandım. "Bilmiyorum. Sanırım hayatı senin gördüğün kadar renkli görmüyorum. O zamanlarda da senin umutla baktığın hayatımdan nefret ediyordum." Ellerim titremeye başlamıştı. Dişlerim de birbirine girmişti daha çok bu konulardan konuşmamamız gerektiğini belli eden işaretler bunlar. Bu yüzden "Hestia ben... Gitsem iyi olur. İyi geceler." diyerek gitmek için üst basamağa adımımı attım. Hademeyle konuşmaktan vazgeçmiştim gideyim

Konu: Geri: Merdivenler. Cuma Şub. 28, 2014 2:53 am

Nathaniel'in gidişini izlerken onu tenis topuna çevirip tekmelediğimi hayal ettim. Ne demek sorun ben değildim? Kusura bakmayın da, ikiziniz birden bire ortadan kaybolunca her şey gelebiliyor aklınıza!
Aklımdan bir an için onu durdurmak ve konuşmaya zorlamak fikri geçti. Adamın sinirlerini gereksiz yere bozacağımı ve elime bir şey geçmeyeceğini düşününce vazgeçtim. Zaten gözden kaybolmuş, ayak sesleri de iyice uzaklaşmıştı.
Odama doğru yola koyuldum. Uyku tutar mı acaba?...